Pluk de dag
Kinderen plukken spontaan de dag. Ze worden vrolijk van een dwarrelend stofwolkje of van het geluid van een lepel op een pot. Als we ouder worden, verdwijnt dat enthousiasme vaak vanzelf. We leren het af, op school en thuis.
Ik probeer hier tegenin te gaan. Voor mij betekent de dag plukken dan ook genieten van elke dag, van de kleine en de grote dingen. Maar ook onnozele dingen doen waar je blij van wordt: Hallo zeggen tegen een vreemde, tikkertje spelen, ...
Het valt me op dat mensen die het moeilijk hebben gehad of zwaar ziek zijn geweest, vaak zeggen dat je van het leven moet genieten. Dus dan doe ik dat maar meteen:
Hallo, allemaal!
Gras groeit niet sneller door er aan te trekken
Wanneer peuters proberen te lopen, gaat een nieuwe wereld voor hen open. Hier gaat een heel leerproces aan vooraf met letterlijk veel vallen en opstaan. En dan plots komt die kleine pinguïn in actie. Hij zet zijn eerste pasjes en al snel loopt hij je huis rond. Het is het moment waar je zolang op hebt gewacht.
Al snel gaat die peuter niet meer rustig wandelen, maar probeert hij te lopen en te springen. Telkens verlegt hij zijn grenzen. En dat is mogelijk enkel mogelijk omdat zijn basis goed zit. Dit kind heeft het lopen mogen leren op zijn tempo, met vallen en opstaan. De ideale basis om iets op te bouwen.
Sinds enige tijd gun ik mezelf tijd om iets te aan te leren. Ik moet niet snel snel iets kunnen, maar ik wil een goede basis vanuit mezelf laten groeien. Dit trek ik ook door naar de opvoeding hier thuis. Ik ben heel betrokken, maar ik heb vooral veel vertrouwen dat er wel een moment komt dat er iets zal bewegen. En ja, dat klopt. Ik krijg een puber die sterk in haar schoenen staat en zelf haar doelen stelt. Ik laat het gras groeien op zijn tempo, want als ik er aan trek, trek ik het toch maar uit ;-)
Hang lekker naar achteren!
