🧡💛 Wespenprotest: Een kijkje in de denkwereld van een bijzondere jongen
Autisme… ik heb al veel over autisme geleerd, maar telkens weer raakt me de complexiteit waarmee deze kinderen en jongeren de wereld ervaren. Een mama vertelde me het verhaal van haar zoon, en ik mag het met jullie delen.
Drie maanden geleden kregen ze nieuwe buren. Zodra de buren zich hadden gesetteld, bevestigden ze een doek aan hun hek met de tekst: “Weg Wesp,” en een telefoonnummer eronder. De zoon van deze mama, een jongen met autisme, raakte in de war. Hij begreep niet waarom de buren dit doek hadden opgehangen. Wespen kunnen toch niet lezen? Hoe weten ze dat ze moeten wegblijven?
Logisch nadenken
Misschien denk je nu: wat is hier zo bijzonder aan? Op het eerste gezicht lijkt het gewoon een jongen die logisch redeneert. Hij beseft dat wespen niet kunnen lezen, dus een doek met een boodschap heeft voor hen geen enkele waarde. Maar wat hier opvalt, is dat deze jongen van 18 jaar niet alle informatie op het doek herkende of begreep. Hij had het telefoonnummer opgemerkt, maar dat maakte het alleen maar verwarrender voor hem. Een wesp heeft immers geen telefoon, en zou toch niks kunnen zeggen als hij belde? En zelfs als dat zo was, wat zou de wesp dan moeten zeggen? Moet hij bellen om te melden waar hij heen gaat, of juist vragen waar hij naartoe moet?
Deze verwarring hield hem drie maanden bezig. Hij bleef piekeren en nadenken over het doek, zonder tot een conclusie te komen.
Een protestactie?
Langzaam ontstond bij hem het idee dat dit doek een soort protestactie moest zijn. Misschien wilden de buren geen wespen in hun buurt, dacht hij, net zoals hij protestdoeken op tv had gezien rond asielcentra. Het leek hem logisch. Wat hij niet besefte, was dat dit doek eigenlijk reclame was voor een ongediertebestrijdingsbedrijf. Zijn gedachten waren vastgelopen in zijn eigen interpretatie, zonder dat hij de informatie kon verwerken die nodig was om het doek op een andere manier te begrijpen.
Hij voelde wel aan dat er iets niet klopte, maar hij durfde niet zomaar te vertrouwen op zijn eigen denkpatroon. In het verleden had hij geleerd dat zijn manier van denken niet altijd ‘klopt’ met wat anderen zien. Dus bleef hij zoeken naar antwoorden, wachtend op extra informatie die hem zou helpen het doek te begrijpen. Maar het doek bleef onveranderd. Na drie maanden besloot hij uiteindelijk hulp te vragen, omdat de vraag maar bleef rondspoken in zijn hoofd.
De druk van een vol hoofd
Het doek en de vraag over de wesp werden eindelijk opgehelderd, en dat gaf rust. Maar waarschijnlijk zijn er nog talloze andere vragen en onduidelijkheden die in zijn hoofd rondspoken, zonder dat hij antwoord vindt. Deze jongen draagt al zoveel met zich mee – gedachten, vragen, verwarring – en daar moet dan ook nog school- of leerstof bovenop. Het ontroert me en maakt me dankbaar voor zijn moed. Dag in, dag uit voelt hij de afstand tussen hem en de wereld om hem heen, en toch blijft hij telkens weer proberen, telkens met nieuwe energie.
Hoe kun je helpen?
Er zijn manieren waarop we deze kinderen kunnen ondersteunen in hun zoektocht naar begrip en rust:
- Toon begrip als je kind met een onverwachte interpretatie komt.
- Vermijd reacties als “Dat meen je niet,” of “Je maakt toch een grapje?” – zulke opmerkingen verwarren en ontmoedigen.
- Maak er geen grap van; humor kan de afstand alleen maar vergroten.
Wat helpt wél?
- Bevraag het idee van je kind. Vraag hem waarom hij denkt wat hij denkt, zonder oordeel.
- Leg de context uit. Soms is een klein beetje extra uitleg voldoende om een groot misverstand op te helderen.
- Bespreek samen de verschillende interpretaties en hoe je kind deze kan herkennen in verschillende situaties.
Op deze manier kunnen we kinderen met autisme helpen de wereld om hen heen stap voor stap te begrijpen, en kunnen ze met meer rust hun vragen een plek geven.
