Wauw, dat is heftig
Vorige week trok ik er de stekker even uit. Gedurende een week volgde ik een stilte-retraite: Niet praten, weinig mensen rondom mij en een mooi bos.
Elke dag stond ik in stilte op, mediteerde ik en wandelde ik alleen in het bos.
Na 5 dagen merkte ik op dat mijn zintuigen alert werden. Ik zag de kleurennuances binnen de bladeren, ik zag het mos op de stenen, de lieveheersbeestjes, ... maar ook kon ik al van ver waarnemen welk eten er werd geserveerd. Ik kon zelfs makkelijk de kleinste geluidjes horen tijdens het mediteren.
Dit was heftig! Alle prikkels kwamen zuiver en 100 keer sterker bij me binnen.
Daarenboven, elke prikkel was zo mooi gescheiden.
Ik kon blijven kijken naar het lieveheersbeestje of de waterdruppel aan een blad.
Het was zo mooi en het vulde mijn gedachten volkomen.
Na een week wandelde ik de 'gewone' wereld terug in.
En dat was heftig. De dag zelf belandde ik onverwacht op een familiefeestje: 8 mensen en 3 honden in een huis met muziek en een goed pak frietjes.
2 Dagen later was ik de centrale gast in een 3uur durend radioprogramma: mijn weg zoeken in het drukke Brussel, 3 Uur praten over autisme, vragen beantwoorden & luisteren naar ouders. En thuis komen en merken dat mijn mailbox ontplofte en mijn telefoon roodgloeiend stond, zorgde ook niet dadelijk voor ontprikkeling.
Vaarwel rust, vaarwel individuele aandacht voor elke prikkel.
Al mijn zintuigen moesten samenwerken en versterkten elkaar. Mijn hoofd voelde plots terug zwaar aan, ik moest meerdere keren even alles afsluiten om rustig te worden, ....
Doet het bij jou al een belletje rinkelen?
Bij mij begon het te rinkelen toen ik in Brussel rondliep. Ik merkte dat ik overprikkeld geraakte. Dat ik moest multitasken, ....
En misschien besefte ik toen dat ik misschien een fractie heb mogen voelen van wat mensen met autisme dagelijks 7/24 ervaren.
Zo kon ik helemaal opgaan waar mijn focus me naartoe leidde op het moment dat ik tot rust was gekomen. Het gebeurde spontaan en het voelde goed aan. Mijn hoofd werd rustig en helder. Het mocht eindeloos blijven duren en ik werd ook niet uit mijn focus getrokken door anderen. Mijn aandacht werd helemaal opgeslorpt.
Herkennen we dit ook niet bij mensen met autisme. Een 'detail' zien en je er helemaal laten in meegaan. Dat lieveheersbeestje was plots ontzettend belangrijk. Ik kon het blijven volgen met mijn ogen.
De wereld draaide rond wat ik zag en de rest telde niet meer mee. En dat mag je letterlijk nemen. Ik merkte visueel en auditief de wereld rondom mij niet meer... de wereld werd het lieveheersbeestje.
En plots was dit gedaan en werd ik gebombardeerd en geraakte in overprikkeld. Mijn systeem wilde nog voor elke prikkel aandacht hebben en deed het nog. Ik zag elk klein detail, hoorde alles en rook alles. Ook fysiek nam ik veel meer prikkels waar. Het overrompelde me en ik streefde ernaar om terug rust te hebben.
's Avonds zonderde ik me af, onder een dekentje..... lekker alleen.
Ja, hier moet ik geen tekening bij maken zeker... overprikkeling en autisme... gaan ze niet hand in hand. Ik dacht het wel hé?
En toen dacht ik.... hoe vermoeiend moet het niet zijn als je dit systeem nooit kan afzetten?
En wat kan ik doen voor mezelf en voor anderen?
Voor mezelf heb ik voorgenomen om op regelmatige basis te ontprikkelen. Gewoon even afkoppelen om me terug te vinden.
Voor anderen organiseer ik een nieuw webinar over prikkelverwerking. Neem hier zeker een kijkje.
Wil je andere informatie over autisme? Kijk dan in mijn aanbod of in de bibliotheek.
