Waarom emotioneel niets doen bij een ongelukkig kind
Een tijdje geleden hebben we hier 18 jaar ouderschap gevierd... en ja dat hebben we ook volop gedaan. Want we verdienen dit....
Wij zijn samen de beste ouders voor ons kind. En neen, dat betekent niet dat we geen dingen hebben gedaan waarvan we nu denken 'doeme, dat hadden we anders kunnen doen'.
Die momenten zijn er gelukkig genoeg geweest. En ja, ik zeg gelukkig. Want het zijn deze momenten die we samen nodig hadden om te kunnen groeien: ons kind en wij als ouder.
Ik zie het maar al te vaak gebeuren, en ik herkende het ook zo sterk bij mezelf, we willen ons kind zoveel mogelijk beschermen tegen alle ongeluk. Want ja, een kind met een rugzakje loopt tegen veel meer dingen aan dan andere kinderen.
Wat gebeurt er op een moment van een tegenslag: Je kind loopt tegen iets aan en wordt emotioneel. Jij als ouder voelt dit haarfijn aan en
- je hart krimpt ineen, want het is al zo vaak gebeurt
- je tracht nog te redden wat er te redden valt, zodat de schade minimaal is
- je gaat je kind troosten, want je wil dat je kind zich zo snel mogelijk terug gelukkig voelt
- je wil de pijn wegnemen, zodat het geen trauma wordt
- je lost daarna het probleem zoveel mogelijk op, zodat het een volgende keer niet meer kan voorvallen
Op dit is dit een zeer herkenbare en menselijke reactie.
Mijn ervaring leert dat we soms tegennatuurlijke reacties moeten hebben om ons kinderen daadwerkelijk verder te helpen.
Ik leerde doorheen de tijd om betrokken, maar emotioneel ontkoppeld te zijn op crisismomenten. Ik leerde om de pijn niet meer tot aan mijn hart te laten komen, omdat ik begreep dat het niet hielp. Ik legde soms zelfs letterlijk een kussen op mijn hart om het te beschermen.
Ja, dat lijkt heel vreemd en afstandelijk.... maar het was een grote uiting van liefde.
- Ik stond dicht bij haar, en gaf aan dat het voor haar pijn kon doen. Maar ik nam de pijn niet over. Zo gaf ik aan dat de wereld niet verging, dat het tijdelijk was en vooral ik belaadde mijn kind niet met mijn gevoelens van onmacht. Hierdoor kon zij het volkomen moeilijk hebben zonder dat ze rekening moest houden met mijn gevoelens.
- Ik stond dicht bij haar, maar spoorde haar aan om verdrietig of boos te zijn en ik troostte haar niet. Op deze manier toonde ik dat ik vertrouwen had in haar eigen kunnen. Zij was in staat om haar gevoelens te reguleren, wetend dat mijn armen altijd open stonden om haar te ontvangen op het moment dat het voor haar nodig was, ipv het moment dat ik dacht dat ze het nodig had.
- Ik stond dicht bij haar en ik gaf aan dat ze aan het groeien was. Want na elke dip is er weer een kans om te groeien, te leren en verder te ontwikkelen. Want wanneer ze er klaar voor was, zochten we samen naar oplossingen.
- Ik stond dicht bij haar en ik sprak in de toekomst, zodat ze voelde dat het voorbijging, dat ze sterker zou worden, dat ik er zeker van was dat alles in orde kwam en vooral dat ik daarvoor in haar geloofde. Want zij had alles in haar om te groeien tot een fantastische persoon.
Zoveel jaren later, gebruik ik deze technieken nog altijd. Ik sta er dicht bij... maar ik laat gebeuren op het tempo van mijn kind. Ik blijf de veilige haven waar er bijgetankt kan worden, waar stabiliteit is, waar constructiematerialen te vinden zijn om een probleem op te lossen.
Maar ik hou mijn handen op mijn rug en mijn hart voor mezelf.
Zoveel jaren later hoor ik dat dit helpend was.... want naast haar eigen verdriet was ze niet langer verplicht om mijn verdriet, mijn onmacht en mijn pijn te dragen. Ze kreeg ook het vertrouwen in zichzelf, want ze moest niet meer wachten op mij om haar problemen op te lossen.... ze was ervan overtuigd dat ze haar eigen stukken ook kon oplossen... met onze hulp wanneer zij dit nodig vond.
En daarom geef ik nog graag een fijne tip mee. Op school liep niet alles altijd hoe het moest. Zo kon het zijn dat een leerkracht dingen deed die niet zo fijn waren. In plaats van 's avonds te vragen hoe de dag verlopen was, vroegen we: Zeg heeft de leerkracht iets niet zo slim gedaan? Wat was het? Hoe kon die zoiets doen? Hoe heb jij gereageerd? Heb je gedacht aan die knikker die we in de pot steken, zodat we bij een volle pot een leerkrachtfeestje kunnen houden? Heb je ermee kunnen lachen?
Ik wens je veel naast-staan toe... en geloof dat het goed komt.... want als jij als ouder dit gelooft, zal je kind dit ook geloven, weten en naar handelen.
Wil je krachtig in je schoenen staan als ouder? En kan je hierbij een handje gebruiken. Contacteer me, door op deze mail te antwoorden.
tot snel!!
Laat een kind openbloeien!
Adi
