Mijn struggles als mama

Mama worden

18 jaar geleden was ik zorgeloos mama. Ik had een zalige zwangerschap: ik was niet misselijk, kon me volop bewegen, …. Echt alles liep op roosjes.

Bij de geboorte was ik niet de mama op de roze wolk. Ik herinner me nog dat ik dacht: ‘Oei, ben ik hier nu de rest van mijn leven verantwoordelijk voor?’ Best wel een pittige gedacht, wanneer ik daar nog op de bevallingstafel lag.

Maar de liefde voor dat kleine wezentje groeide snel. Ik genoot, was constant bij haar, …. Zalig!!

Tot het moment waarop ze aangaf zich niet meer goed in haar vel te voelen. Ze kon dit wel zeggen, maar ik merkte het vooral aan haar gedrag.

Mijn wereld stortte in en ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik hoste van links naar rechts, van boven naar onder om maar hulp voor haar te vinden. Want het kon toch niet zijn dat mijn dochter niet ok was. Therapeuten, coaches, … wisten zich geen raad met haar. We kregen een uitleg over autisme, hoogbegaafdheid, hooggevoeligheid, depressie, ….. Ik draaide volkomen gek.

Ik voelde me op dat moment zo verantwoordelijk voor haar. Ik moest en zou haar terug gelukkig maken, dat was mijn taak als mama.

Ik heb dit heel wat jaren volgehouden. Ik klopte overal aan, luisterde naar heel veel mensen en trachtte thuis op eieren te wandelen. Verder schoot ik met al mijn boosheid op school, want zij voerden niet genoeg aanpassingen toe, ze luisterden niet naar mij, …

Het lukte mij niet

Maar het lukte me niet. Mijn dochter ging verder en verder achteruit.
En ik dus ook…. Want ik was een falende mama.

Ik was zo op, dat ik me zelfs inschreef voor een meditatieweek. Ik had gehoord dat je daarvan heel snel terug op de rails kwam, want je vond rust in jezelf. De eerste dagen liep ik er de muren op, want ik wilde resultaat en verandering.

De laatste dag had ik door dat ik mijn dochter niet kon gelukkig maken….

Zij moet het doen

Ja, ik als mama kon haar niet gelukkig maken. Ze moest dit zelf doen…..

Langs de ene kant was dit een heel harde dobber, langs de andere kant gaf dit inzicht me heel veel verlossing en bevrijding.

Neen, niet omdat ik dan vrijgesteld was. Maar wel omdat ik wist dat mijn dochter sterk genoeg zou zijn om zelf haar geluk te zoeken.

Vanaf dan ben ik niet in mijn gezin gaan werken, lees brandjes blussen, eieren lopen, …. Ik ben aan mijn gezin gaan werken:

• patronen leren herkennen
• moeilijke periodes omarmen omdat het momenten zijn waarop je veel kan leren
• kijken wat mijn dochter wel kon
• deze elementen bevestigen en gaan doortrekken
• studeren wat ik onderliggend kon doen om haar te helpen
• ….

In het begin vroeg het veel van me, want ik veranderde volkomen van patroon.

• Ik ging haar niet meer troosten, maar zij kon me altijd vinden om getroost te worden.
• Ik organiseerde niet meer alles met school, maar ik vroeg haar wat ze wilde dat ik deed.
• Ik zag niet enkel het meisje dat zich buitengesloten voelde, maar ik zag het meisje dat naar oplossingen zocht.
• ….

Daarenboven moest ik mijn job nog blijven doen, mijn gezin runnen…. En een dochter opvangen die uit haar sas was, omdat haar mama plots anders deed.

Vertrouwen

Door mijn manier van denken blijvend om te draaien, merkte ik dat er heel wat veranderingen bij mijn gezin ontstonden. Er kwam weer rust, mijn dochter ontwikkelde weer.

En vooral we leerden samen anders naar dieptepunten kijken. Want oh ja, ze hoorden/horen er nog wel bij. Maar door onze grotere systemen op te zetten en ze vanuit een groter kader te bekijken, wordt het allemaal makkelijker en makkelijker, maar nog steeds pittig.

En vooral, ik zie nu een prachtige zelfstandige vrouw van 18 jaar die zelf voor haar geluk kan zorgen, ipv een meisje dat zich afhankelijk opstelt, omdat de wereld haar niet altijd begrijpt, voelt, …

Hoe loopt dit voor jou? Waar loop jij tegenaan?
Ik hoop dat je een warm oor voelt dat volkomen naar je kan luisteren en samen met jou op pad kan gaan.

Warme groeten,

Adi