Kort zijn mag
Waarom het goed is om bij kinderen met autisme soms heel kort te zijn wanneer het over emoties gaat.
Vorig jaar stond ik nog voor de klas. En ja, ik mis mijn leerlingen eigenlijk ontzettend. Ten eerste omdat het echte pareltjes zijn, maar ook omdat ze mijn grootste leermeesters zijn geweest.
Zo herinner ik me I. Een fijne jonge dame van 20 jaar. Ze begreep de wereld niet altijd en vond het daardoor ontzettend moeilijk wanneer iets gebeurde dat zij niet had gepland.
In het begin van het jaar, zag ik niet wanneer ze een meltdown zou krijgen. Maar mijn oog leerde snel en ik kreeg zicht op de kleine tekentjes: vb. andere leerlingen beginnen aankijken.
Op het moment dat ik dat zag, sprak ik haar aan, legde ik alles uit en kwam ze weer tot rust. Ze mocht even buiten wandelen en ze kwam de klas terug in...
voor 15minuten. Dan begon het helemaal opnieuw en werd de tijd korter en korter.
Ik had door dat het niet dé manier was voor haar om tot rust te komen. Ik kwam elke keer met een hele verklaring af, die ze cognitief begreep (waardoor ze tot rust kwam) en ik gaf haar vervolgens de verantwoordelijkheid om tot rust te komen door te gaan wandelen.
Zij ging buiten wandelen, in haar eentje..... maar dat was niet wat ze nodig had.
Ze had op dat moment nabijheid nodig en iemand die haar emoties voor haar reguleerde. Iemand die haar vertelde dat het veilig was (zonder cognitieve uitleg), maar heel kort en sec, maar vol liefde 'Stop, het is ok'.
Op het moment van overprikkeling tuimelde haar sociaal emotioneel ontwikkelingsniveau terug tot de leeftijd van 2 jaar. Ze werd terug een baby, die extern moest gesust worden. Ze had geen uitleg nodig, want dat gaf nog meer prikkels.
In het begin vond ik het best moeilijk om me zo op te stellen ten opzichte van dit meisje. Ze was 20 jaar en best intelligent... en toch gaf ik haar geen inspraak, ging ik bepalen dat ze genoeg emoties had getoond. Ik gaf haar niet de autonomie en de verantwoordelijkheid om zelf tot rust te komen.....
Nu weet ik dat dit wel het juiste was wat ik moest doen en dat ik dus heel goed heb gehandeld. We zien namelijk dat heel veel mensen met autisme een andere sociaal emotionele ontwikkeling hebben. En dat ze op sommige momenten enorm overschat worden.
Hen deze verantwoordelijkheid toespelen is een last die ze op dat moment niet kunnen dragen.
Hoe dit allemaal verloopt en wat jij kan doen om je kind te helpen op korte en lange termijn, geef ik mee in mijn volgend webinar op 17 april.
Even de praktische info:
- 20u
- €40
- replay 7 dagen
- Link
Stuur deze mail ook naar personen van wie je denkt dat ze hier baat mee kunnen hebben: zus, broer, leerkracht, buur, collega, vriendin, ...
Ik ben blij je dan te mogen verwelkomen!
