Ja, ik weet het niet.
Je weet ondertussen dat ik een weekje op stilte-retraite ben geweest.
Zoals gewoonlijk startte dit op een Adi-manier:
- eigenlijk wist ik niet wat het juist zou inhouden
- ik kwam te laat aan
- ik dook er volkomen, ik zou wel zwemmen
Wel, dat viel me daar even tegen....
Op weg naar het centrum werd ik opgepikt door een vriendelijke deelnemer. Hij zag me in de middle of nowhere sukkelen met een tas. Hierdoor had hij door dat ik naar het centrum moest. Dus gaf hij me een lift.
Hij was al meerdere keren in het centrum geweest, dus haakte ik heel fijn mijn karretje aan.
Ik vertelde dat ik het programma niet kende. Hij antwoordde dat het om 10u30 begon.
Samen schreven we ons in en hij bracht me naar mijn kamer.
Met nog een half uur voor de start in het vooruitzicht nam ik de tijd om even aan te komen.
Toch kriebelde het. Dus om 10u15 ging ik op zoek naar de groep. Er zouden vast en zeker al deelnemers zijn.
Het secretariaat kende ik al. Dus ik dacht daar even informatie te gaan ophalen.
Vol enthousiasme opende ik de deur. En zag een heel verwonderde vrouw.
Ze kon enkel uitbrengen: 'Jij had al in de tempel moeten zitten'.
En ik kon enkel zeggen: 'Oei, dat wist ik niet. Waar is de tempel.'
Hierop keek de vrouw nog vreemder: 'De grote tempel. Je weet wel.'
En ik antwoordde: 'Euh, neen, ik weet het niet. Het is de eerste keer dat ik hier ben.'
Waarop ze me heel vriendelijk aangaf waar de tempel was en ik me achteraf afvroeg hoe het kwam ik deze grote immense, kleurrijke tempel niet had gezien. Ik voelde me wat dom.
