Een netwerk opbouwen als ouder
Soms heb ik nostalgische gesprekken. Dan mijmer ik met een vriendin over vroeger.
We praatten over onze vriendschap doorheen de jaren. Ze vertelde me dat ze het moeilijk vond om onze vriendschap te behouden op het moment het bij mij thuis moeilijk liep.
Ze voelde dat ik me weg trok en vluchtte. Het leek voor haar dat ik niet durfde afspreken, bellen, maar me verstopte. Dat vond ze best lastig.
Ze wist niet of ik nood had aan haar berichten, haar aanwezigheid. Had ze iets verkeerd gezegd of had ik meer nood aan andere personen. Kortom, ze wist niet hoe ze mijn vriendin kon zijn.
Ze wist niet of ze mocht praten over mijn gezin? Over haar gezin, waar alles goed liep. Of over koetjes en kalfjes? Ze wist het niet en durfde ook niet.
En mocht ze me helpen? Mocht ze een tas soep maken? Een bloemetje brengen, voorstellen om te babysitten, … Ook daar liep ze met heel wat twijfels rond… omdat ze het niet wist….
Omdat ik het niet aangaf…
Tweede kant
Ik herinner me deze periode als een eenzame periode. Ik stond er alleen voor, niemand wilde me horen, iedereen sloot zich af. Ik wist niet wat eerst gedaan, en snakte naar hulp…. Maar ik kreeg het niet.
Dus ik kroop weg. Maar ik had haar klankbord nodig: praten over wat er zich binnen mijn 4 muren afspeelde, praten en lachen zoals vroger, ...
Of verzorgd worden, zodat ik gedragen werd in plaats van dat ik moest dragen.
Ja, ik miste haar… maar ik kon niet tot bij haar geraken.
Nu
We zijn blij. We lachen (groen) omdat geen van beiden onze mond durfde te openen, omdat we de andere of onszelf niet wilde kwetsen.
Maar dat zwijgen maakt het erger. Want als ouder in nood isoleer je jezelf, en wordt je gelijktijdig geïsoleerd, hoewel dat niemand dit wil.
Maar
Ik weet nog hoe moeilijk het was om deze cirkel te doorbreken. Waarom zou iemand me plots anders bekijken?
Toch deed ik het aan de hand van het stappenplan dat je op de website kan downloaden.
Met een klein hartje zette ik de eerste stap.
Eigenlijk reageerde ze heel positief, want eindelijk wist zij concreet hoe ze me kon helpen.
Ik merkte ook dat 1 keer deze vraag stellen niet voldoende was. Wat voor mij een situatie van overleven was, was voor haar een item in haar drukke agenda. Het was logisch dat het na enkele weken verminderde…. Maar ik leerde om dan terug aan de bel te trekken en te vragen.
Door deze oefening met meerdere mensen te doen, merkte ik wie mijn échte vrienden waren… en dat deed heel veel deugd.
Dit is mijn verhaal over mijn zelfzorg. Misschien heb je er zelf ook eentje als ouder van een kind met autisme. Daar ben ik heel benieuwd naar.
Of misschien heb je nood aan andere tips rond zelfzorg.
Wel, dan kan Stinne Schaerlaecken zeker helpen. Als ervaringsdeskundige mama en educatief medewerker binnen de VVA, kan ze je zoveel vertellen.
Schrijf je zeker in voor het webinar op 11 oktober (€40; 7 dagen replay). Ik verwelkom je met open armen.
Laten we samen kinderen laten openbloeien,
Adi
Download